လမ္းေၾကာင္းမွားသြားတဲ့ သပိတ္ေမွာက္မႈ

Tuesday, June 1, 2010

လမ္းေၾကာင္းမွားသြားတဲ့ သပိတ္ေမွာက္မႈ

(ေမ ၂၆ ရက္ေန႕ထုတ္ The Los Angeles Times သတင္းစာမွာ ေဖာ္ျပထားတဲ့ ေဆာင္းပါးရွင္ Matthew Frankel ရဲ့ Myanmar boycott is misguided ေဆာင္းပါး ျဖစ္ပါတယ္။ Matthew Frankel ဟာ ၀ါရွင္တန္ အေျခစိုက္ the Brookings Institution က သုေတသန ပညာရွင္ ျဖစ္ပါတယ္။ )

အေပၚယံ ၾကည့္လိုက္ရင္ေတာ့ အတိုက္အခံေတြက ေရြးေကာက္ပြဲကို သပိတ္ေမွာက္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တဲ့ သတၱိေျပာင္တဲ့ အမ်ဳိးသား ဒီမိုကေရစီ အဖြဲ႕ခ်ဳပ္ ဖ်က္သိမ္းခံရတဲ့ ဘ၀ ေရာက္ေစတာ ေတာင္မွ ေထာက္ခံဖို႕ ေကာင္းတဲ့ အလုပ္ ျဖစ္ပါတယ္။ အခု ေရြးေကာက္ပြဲဟာ ၁၉၉၀ ေနာက္ပိုင္း ပထမဆံုး လုပ္မယ့္ ေရြးေကာက္ပြဲ ျဖစ္ျပီး ေရြးေကာက္ပြဲဥပေဒမွာ အက်ဥ္းသား ေတြကို ႏုိင္ငံေရး ပါတီ၀င္ ျဖစ္ခြင့္ မေပးတာေၾကာင့္ အတုိက္အခံေတြက ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို စြန္႕ပစ္မယ့္အစား ေရြးေကာက္ပြဲကို သပိတ္ေမွာက္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ၾကတာပါ။ အတိုက္အခံေတြက လက္ရိွအစိုးရကို တရား၀င္ေအာင္ လုပ္ေပး တာထက္ ပါတီ ဖ်က္လိုက္တာက ပိုေကာင္းတယ္လို႔ ရႈျမင္ခဲ့ၾကတာပါ။

အာဏာရွင္ အစိုးရကို ရင္ဆုိင္ေနရတဲ့ အတိုက္အခံ ပါတီတစ္ခု အတြက္ ေရြးေကာက္ပြဲ ၀င္တာေရာ၊ သပိတ္ ေမွာက္တာေရာ နည္းလမ္း ႏွစ္ခုလံုးဟာ ေအာင္ျမင္ဖို႔ အခြင့္အေရး သိပ္မရိွလွပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ လတ္တေလာ သမိုင္း ျဖစ္စဥ္ေတြ အရကေတာ့ ေရြးေကာက္ပြဲကို သပိတ္ ေမွာက္တာဟာ မွားတဲ့ လမ္းေၾကာင္းကုိ ေရြးတာ ျဖစ္တယ္လို႔ ဆိုခ်င္ပါတယ္။ ၁၉၉၀ ေနာက္ပို္င္းမွာ ေရြးေကာက္ပြဲကို သပိတ္ေမွာက္တာ၊ ဒါမွမဟုတ္ သပိတ္ေမွာက္မယ္လုိ႕ ျခိမ္းေျခာက္တဲ့ ျဖစ္စဥ္ ၁၇၇ ခုကို ကၽြန္ေတာ္ ေလ့လာ ၾကည့္ေတာ့ ဒီနည္းလမ္းဟာ လိုခ်င္တဲ့ အစိုးရ အေျပာင္းအလဲကို မျဖစ္ေစရံုသာမက အၾကိမ္ အေတာ္ မ်ားမ်ားမွာ လက္ရိွအစိုးရကို ပိုၿပီး အေျခခိုင္ေအာင္ လုပ္ေပးလိုက္ သလိုေတာင္ ျဖစ္သြားတာ ေတြ႕ရပါတယ္။

ေနာက္ဆိုးက်ိဳး တစ္ခုကေတာ့ သပိတ္ ေမွာက္ျခင္းဟာ သပိတ္ေမွာက္တဲ့ ပါတီကို ေဘးေရာက္ သြားေအာင္ လုပ္သလိုျဖစ္ သြားတာျဖစ္ၿပီး ဒီအျဖစ္ဟာ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ ပိုၿပီး မွန္ေနပါတယ္။ အခုဆို အင္န္အယ္လ္ဒီဟာ လႊတ္ေတာ္ထဲမွာ ပါ၀င္ခြင့္ မရိွေတာ့ရံုသာမက တရား၀င္ ရပ္တည္လို႔လည္း မရေတာ့ပါဘူး။ အင္န္အယ္လ္ဒီက ခြဲထြက္တဲ့ ပါတီတစ္ခု ေရြးေကာက္ပြဲ ၀င္မယ္ ဆိုေပမယ့္ ကင္မရြန္း၊ ဂမ္ဘီယာ၊ ဗင္နီဇြဲလား၊ ဇမ္ဘီယာ ႏုိင္ငံေတြရဲ့ အေတြ႕အႀကံဳအရ မူလ ပါတီေလာက္ အေရးမပါ ႏုိင္ေတာ့ပါဘူး။ ေနာက္ၿပီး ေဒၚစုၾကည္က အဲဒီပါတီကို လူသိရွင္ၾကား ေ၀ဖန္ရံႈ႕ ခ်ထားၿပီး သပိတ္ေမွာက္မႈကို ပိုၿပီး ခုိင္မာေအာင္ လုပ္ထား ပါေသးတယ္။

ျမန္မာ အတုိက္အခံ ပါတီဟာ ခံစားမႈ ျပင္းထန္၊ ေဒါသူပုန္ ထေနတဲ့ တစ္ျခား အတိုက္အခံ ပါတီေတြလိုပဲ သူတို႕ ဆံုးျဖတ္ခ်က္က လက္ရိွ အစိုးရအေပၚ ႏုိင္ငံတကာက ဖိအားေပးမႈေတြ ပိုၿပီး ျပင္းထန္လာ ေစလိမ့္မယ္လို႕ အေလာင္းအစား လုပ္လိုက္တာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အင္န္အယ္္လ္ဒီ ပါတီ တည္ေထာင္ သူလည္းျဖစ္၊ ဗဟိုအလုပ္ အမႈေဆာင္ ေကာ္မတီ၀င္လည္း ျဖစ္တဲ့ ဦး၀င္းတင္က ၿပီးခဲ့တဲ့မတ္လမွာ ၀ါရွင္တန္ပို႕စ္ သတင္းစာက ေနၿပီး ႏုိင္ငံတကာ မိသားစုအေနနဲ႕ ေရြးေကာက္ပြဲ သပိတ္ ေမွာက္တာကို လက္ခံဖို႕နဲ႔ ေရြးေကာက္ပြဲကို လက္မခံ ပယ္ခ်ဖို႕ စိတ္အား ထက္သန္စြာနဲ႔ ေဆာင္းပါးေရး ေတာင္းဆိုခဲ့တယ္။ ဒီမဟာဗ်ဴဟာရဲ့ ျပႆနာက ျပင္ပ အင္အားစု ေတြဟာ အထူးသျဖင့္ ျမန္မာႏုိင္ငံလို သိပ္အေရးမပါတဲ့ ႏုိင္ငံနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ ဒီလိုကိစၥမွာ ၀င္လုပ္ ေပးႏုိင္တာ သိပ္မရိွတာပဲ ျဖစ္တယ္။ အေမရိကန္ ႏုိင္ငံျခားေရး၀န္ႀကီး မယ္ဒလင္း ေအာဘရိုက္က ၁၉၉၀စု အကုန္မွာ လုပ္တဲ့ အတိုက္အခံေတြ သပိတ္ေမွာက္ၿပီး အျငင္းပြားဖြယ္ရာ ေရြးေကာက္ပြဲ အၿပီး ၁၈ လ အၾကာမွာ မာလီႏုိင္ငံကို အာဖရိကတိုက္ရဲ့ ဒီမိုကေရစီ ခုိင္မာတဲ့ ႏုိင္ငံအျဖစ္ ခ်ီးမြမ္းခန္း ဖြင့္ခဲ့တယ္။ ၂၀၀၃ ခုႏွစ္ အဇာဘိုင္ဂ်န္ ေရြးေကာက္ပြဲကို အတုိက္အခံေတြက သပိတ္ေမွာက္တဲ့ အျပင္ ေရြးေကာက္ပြဲ အျပီးမွာလည္း ဆႏၵျပမႈေတြ လုပ္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ေရြးေကာက္ပြဲအျပီးမွ အေမရိကန္က ခပ္ျမန္ျမန္ပဲ ေရြးေကာက္ပြဲ ရလဒ္ကို အသိအမွတ္ ျပဳခဲ့တာ ေတြ႕ရပါတယ္။

ေနာက္တစ္ခါ အေနာက္ႏုိင္ငံေတြ အေနနဲ႕ ျမန္မာအေပၚ ေနာက္ထပ္ ဘာဖိအားေတြ ထပ္ေပးႏုိင္မွာလဲ ဆိုတာလည္း မေသခ်ာလွဘူး။ ျမန္မာဟာ အပယ္ခံႏုိင္ငံ ဘ၀နဲ႕ ဒဏ္ခတ္ အေရးယူမႈကို ခံေနရတာ အေတာ္ ၾကာေနပါၿပီ။ အခု အေမရိကန္ ဆီးနိတ္က ေဒၚစုၾကည္ကို လႊတ္ေပးဖို႔ ေတာင္းဆိုတဲ့ အေပၚ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြက ဘာလိုမွ တုန္႕ျပန္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ေနာက္ၿပီး စစ္တပ္က အခု ေရြးေကာက္ပြဲကို ဒီမိုကေရစီ အတြက္ ပထမ ေျခလွမ္းအျဖစ္ ပံုေဖာ္ေနေတာ့ ႏိုင္ငံတကာ အေနနဲ႕ ဒီေရြးေကာက္ပြဲကို ျပင္းျပင္း ထန္ထန္ ဆန္႔က်င္ဖို႔လည္း မျဖစ္ႏုိင္ဘူး။

ေရြးေကာက္ပြဲ သပိတ္ေမွာက္မႈေၾကာင့္ အက်ိဳးျဖစ္ထြန္းတဲ့ ရလဒ္ေတြကိုရခဲ့တဲ ရွားရွား ပါးပါး ျဖစ္ရပ္ေတြကို ျပန္ၾကည့္ ေတာ့လည္း ဒီလိုျဖစ္ရတာဟာ ျပည္ပေၾကာင့္ မဟုတ္ဘဲ ျပည္တြင္း အေၾကာင္းေၾကာင့္ ျဖစ္တဲ့အျပင္ ဒီမိုကေရစီ က်င့္သံုးေနျပီး ျဖစ္တဲ့ နုိင္ငံေတြမွာသာ ရလဒ္ေကာင္း ရတာ ျဖစ္တယ္၊ အာဏာရွင္ အုပ္ခ်ဳပ္ဆဲ ႏုိင္ငံမွာ ေအာင္ျမင္တာ မဟုတ္ဘူး ဆိုတာလည္း ေတြ႕ရျပန္တယ္။ အထင္ရွားဆံုး ဥပမာ ကေတာ့ ပီရူးမွာျဖစ္ၿပီး သမၼတ ဖူဂ်ီမူရီကို ဆန္႕က်င္တဲ့ အင္အားစုေတြက ေရြးေကာက္ပြဲ သပိတ္ေမွာက္တာ အျပင္ အင္အား ေကာင္းတဲ့ ဆႏၵျပမႈေတြ၊ သပိတ္ ေမွာက္မႈေတြကို လုပ္ျပီး သမၼတကို ဖယ္ရွားႏုိင္ခဲ့တယ္။ အဲဒီ အျဖစ္အပ်က္မွာ ႏုိင္ငံတကာ ဖိအားက မဆိုစေလာက္ပဲ ရိွခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။

အေကာင္းဆံုး နည္းလမ္း ကေတာ့ အတုိက္အခံေတြ အေနနဲ႕ ေဒၚစုၾကည္မပါလဲ ေရြးေကာက္ပြဲကို ၀င္ၿပိဳင္ဖို႕ ျဖစ္ၿပီး အသစ္ ဖြဲ႕တဲ့ အမ်ိဳးသား ဒီမိုကေရစီ အင္အားစု ပါတီကို ေထာက္ခံမႈေတြ ေပးသင့္တယ္။ ေရြးေကာက္ပြဲစနစ္က စစ္အစိုးရဘက္ကို မ်က္ႏွာသာ ေပးေနတယ္ ဆိုတာေတာင္ ၁၉၉၀ ေ႐ြးေကာက္ပြဲတံုးက အမတ္ေနရာ ၃၉၂ ေနရာႏုိင္ခဲ့တဲ့ ပါတီဟာ အခု အႀကိမ္မွာလည္း ေနရာ အေတာ္ မ်ားမ်ား ႏုိင္ႏုိင္ပါေသးတယ္။

ဒီေနရာမွာ ဇင္ဘာေဘြ ႏုိင္ငံရဲ့ နမူနာကို ေလ့လာဖို႔ လိုတယ္။ ၁၉၉၅ ေရြးေကာက္ပြဲ တံုးက အတုိက္အခံေတြက မူဂါဘီရဲ့ တရားမွ်တမႈ မရိွတဲ့ လုပ္ရပ္ကို ကန္႕ကြက္တဲ့ အေနနဲ႕ ေရြးေကာက္ပြဲကို သပိတ္ေမွာက္ လိုက္ေတာ့ အာဏာရ ပါတီက ေနရာ အားလံုး နီးပါး ႏုိင္သြားခဲ့တယ္။ ဒီသင္ခန္းစာကို ယူၿပီး ၂၀၀၀ ျပည့္ႏွစ္ ေရြးေကာက္ပြဲ ၀င္ၿပိဳင္ေတာ့ အတုိက္အခံေတြက အာဏာရ ပါတီထက္ ငါးေနရာပဲ ေလ်ာ့ၿပီး ၅၇ ေနရာ အႏုိင္ရခဲ့တယ္။

ဒီေတာ့ အတုိုက္အခံ ပါတီ၀င္ ၿပိဳင္လို႔ ပိုၿပီး ပြင့္လင္းတဲ့ ဒီမိုကေရစီ က်တဲ့ ျမန္မာႏုိင္ငံ ျဖစ္လာမယ္လို႔ေတာ့ တထစ္ခ်မေျပာ လိုပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေရြးေကာက္ပြဲ ၀င္မၿပိဳင္ရင္ ျဖစ္မယ့္ အက်ိဳးထက္ေတာ့ ပိုေကာင္းမွာ ေသခ်ာပါတယ္လို႔ပဲ ဆိုခ်င္ပါတယ္။

ပိေတာက္ေျမမွကူးယူေဖၚျပပါသည္။

 

Los Angeles Times: Myanmar boycott is misguided – Matthew Frankel
Wed 26 May 2010
Filed under: Opinion

The opposition movement would do better to participate in upcoming parliamentary elections. Protest from the sidelines rarely works.On the face of it, it’s easy to support the courageous decision of the beleaguered Burmese opposition to boycott upcoming parliamentary elections in Myanmar (formerly Burma), even though the decision led to the dissolution of its National League for Democracy party. The elections are the first to be held since 1990, when the repressive military junta took control and renamed the country. A new law bars prisoners from being members of political parties, so the opposition decided to fold its tent rather than jettison incarcerated opposition icon and party co-founder Aung San Suu Kyi. Better to dissolve in protest than legitimize the ruling regime is the opposition’s view.

For opposition parties facing authoritarian regimes, the choice of whether to participate in or boycott an election is akin to deciding whether to hit or stand in blackjack when holding 16 against a face card; neither option is likely to end in success. That said, recent history demonstrates that by choosing to boycott, the opposition has chosen the wrong path. My analysis of 171 threatened and actual electoral boycotts since 1990 found that they are not an effective method to bring about favorable governmental change. In fact, more often than not, they serve to further entrench the ruling party.

The other major negative outcome of electoral boycotts is the marginalization of the boycotting party, and this is doubly true in this case. Not only has the NLD forgone parliamentary participation, it now has ceased to exist. Although a new splinter party has emerged examples such as Cameroon, Gambia, Venezuela and Zambia suggest that the chances of the opposition regaining its previous relevance are minimal. Elements of the party still insist they will contest the election under a new name, but even Suu Kyi has publicly criticized the new party and strengthened her call for a boycott.

The Burmese opposition — like most aggrieved opposition parties — is gambling that its action will energize the international community to step up the pressure on the ruling regime. NLD executive committee member and co-founder U Win Tin wrote an impassioned plea in the Washington Post in March asking the world to support the boycott and reject the elections. The problem with this strategy is that outside forces rarely make a difference in these cases, especially in low-profile locations like Myanmar. For example, then-Secretary of State Madeleine Albright referred to Mali as a relative bastion of democracy in Western Africa just 18 months after a controversial and widely boycotted election in the late 1990s, and the U.S. quickly recognized the results of the 2003 presidential elections in Azerbaijan despite an opposition boycott and weeks of postelection protests.

It is also unclear how much more pressure the West can put on the ruling junta. The Myanmar government is already a world pariah and has weathered ongoing sanctions. A recent U.S. Senate resolution calling for the junta to release Suu Kyi, while noble, is unlikely to have the government quaking in its boots. The regime has marketed these elections as the first step toward democracy, making it harder for the international community to take a strong stand.

In the rare cases in which electoral boycotts resulted in positive outcomes, the drivers were almost entirely internal and occurred in existing democracies, not under authoritarian regimes. The clearest victory for a boycotting opposition party was in Peru in 2000-01, when the opposition was able to mobilize massive popular protests and strikes, in addition to the boycott, to hasten the demise of the Alberto Fujimori regime. International pressure played at most a minor role.

The best course of action for the opposition is to participate in this year’s elections, even without Suu Kyi. The newly created National Democratic Force, which plans to participate, should be supported. Even if the system is skewed toward the junta, a unified opposition — which won 392 seats in the 1990 election before it was annulled by the military — probably would still earn a considerable stake in the parliament.

Zimbabwe might be a useful parallel here. The opposition chose to boycott the 1995 election to protest President Robert Mugabe’s unfair practices, leading to a near-sweep by the ruling party. Having learned its lesson, the opposition participated in the 2000 elections and won 57 seats, just five fewer than the ruling party.

This is not to say that opposition participation in the election will result in a more democratic or more open Myanmar, but it is still better than the alternative.

Matthew Frankel is a fellow at the Brookings Institution in Washington and the author of “Threaten but Participate: Why Election Boycotts Are a Bad Idea.”

 http://www.burmanet.org/news/2010/05/26/los-angeles-times-myanmar-boycott-is-misguided-%E2%80%93-matthew-frankel/